Thats it

Thank you very much friends, who met for a while, I will always remember you, we shared a lot of things, enjoy the time, some people helped me a lot, thank you very much. I don't know if I will ever come back to this app again, it's been a while since I've been away from it for a long time.Good Bye Guy's Take Care...Thank you 💞😇🫶🏼🥹🫡

If you're free, why not come and join my Voiceroom for a chat?

........व्यक्त होणं......काही माणसं अशी असतात ज्यांचं बोलणं खूप असतं, पण तरीही त्यांना स्वतःला खरं अर्थाने व्यक्त करणं जमत नाही. इकडचं तिकडचं खूप बोलतील, विनोद करतील, हसवतीलही... पण मनातलं जे खोल कुठे दडलेलं असतं, ते मात्र शब्दांमध्ये व्यक्त होत नाही. मनात मात्र विचारांच काहूर माजलेलं असतं. काही आठवणी, काही प्रश्न, काही अपेक्षा, सगळं मनात साठत जातं. ते ओझं हलकं होत नाही, उलट जड होतं आणि एक दिवस त्याचा स्फोट होतो. त्याचा परिणाम म्हणजे अतिविचार, नैराश्य, अस्वस्थता आणि चिडचिड ! ह्या सगळ्या गोष्टी नकळत माणसाचा आनंद हिरावून घेतात. माणूस व्यक्त होतो तेव्हाच तो सावरतो. व्यक्त होणं म्हणजे अगदीच सगळचं कुणालाही सांगत सुटावं असं ही नाही, पण तुमच्या मनाला लागलेली एखादी गोष्ट किंवा विचार जो सतत तुमच्या मनाला सलत असेल तर आपल्या जवळच्या, विश्वासातल्या व्यक्तीला सांगून मोकळं होणं म्हणजे व्यक्त होणं असतं. मनात न बोललेले शब्द साचत गेले की तेच आपल्याला आतून खायला सुरुवात करतात. म्हणूनच, व्यक्त होणं गरजेचं असतं. स्वतःसाठी, आपल्या मनासाठी आणि आतल्या शांततेसाठी.

अश्रू पांढरे असतात. म्हणून कदाचित त्यांना काहीतरी डोळ्यात गेलं, म्हणून टाळता येतं अश्रू रक्ता सारखें असते, तर कदाचित होणाऱ्या वेदना तरी समजल्या असत्या...😇🙂

छोट्या चुकांमुळे नात तोडायचे नसतं...,एखाद्या छोट्याशा गोष्टीवरून, क्षुल्लक कारणावरून आपण कधी कधी एखादं खूप मौल्यवान नातं तोडून टाकतो, आणि नंतर उरतो तो फक्त पश्चाताप. माणूस चुकतो, माणूस रागावतो, पण त्याहून मोठं असतं ते नातं आणि त्यामागचं प्रेम. एक छोटीशी चूक, एक वाक्य, एक क्षणाचा राग, यामुळे नाती तुटू नयेत, कारण ती सहज मिळत नाहीत. आपण जेव्हा एखाद्याशी नातं बनवतो, तेव्हा त्यामागे असतो विश्वास, भावना, आठवणी... आणि हे सगळं एका चुकीमुळे मिटवणं हा अन्यायच असतो त्या नात्यावर. माफ करणं आणि समजून घेणं हाच खरा मोठेपणा आहे. नातं तुटण्याआधी एकदा शांत मनाने विचार करा - ते खरंच तुटण्यासारखं आहे का? कारण काही नाती आयुष्यात पुन्हा मिळत नाहीत... आणि त्यांचं हरवलेपण आयुष्यभर बोचत राहतं.

परिस्थितीच्या विरोधात जाऊन थांबणारा व्यक्ती आपला असतो, बाकीची माणसं तर फक्त ओळखीची असतात..🙂

मैत्री म्हणजे विश्वास मैत्री म्हणजे आपुलकी मैत्री म्हणजे प्रेम मैत्री म्हणजे कधी ही मैत्री म्हणजे भांडण, रुसवा, मजाक, आणि मैत्री म्हणजे न विसरणार नातं...!😇💞

ज्याला मिळत त्याला जपता येत नाही ,ज्याला जपता येत त्याला मिळतच नाही..!!😊💯

प्यादे की बली और वज़ीर के साथ धोखा होता है। जिंदगी की तरह यह खेल भी अनोखा होता है। ♟️ 💯

होते शब्द मनी तरी ओठांवर न उमटले.. सांगायचे राहून गेले सारे जे मनात साठले,🙂......"गोष्ट तुझी माझी..".....

अकेला हूं पर पहले से थोड़ा समझदार बना बैठा हूं अब ख्वाबों से नहीं बहकता, हकीकतों का यार हूं जो गया, उसका शुक्र है अब खुद से वफादार हूं !!!!!

आयुष्य जगताना, "कोणाशी आणि कोणती भेट" शेवटची होईल सांगता येत नाही, म्हणून जे आपले आणि आपल्या जवळचे आहेत, त्यांना जपा, कारण नंतर जपलं असतं, तर बर झालं असतं, म्हणून उपयोग होत नाही..💯🙂

जे हरवलं ते सोबत आणलं होत का.!!मग गेलेल्याचं दुःख इतक का..!!...😌😊💔

कभी-कभी सुकून के लिए दवा की नहीं, किसी के लफ़्ज़ों की जरूरत होती है।...😇💓

कसं आहे ना...?एखाद्याकडे सौंदर्य नसेल तर, सौंदर्याची कमतरता चांगला स्वभाव " नक्की पुर्ण करतो पण स्वभावाच्या कमतरतेला सौंदर्य कधीच पूर्ण करू शकत नाही...म्हणून स्वभाव परिपूर्ण व सुंदर असावा सौंदर्य नव्हे..!

😅💯

नाही कळत कधी कधी नेमकं चाललय काय आयुष्यात?सगळं असूनसुद्धा एक शांततेची पोकळी सतावत असते, माणसं आसपास असतात, पण संवाद हरवलेला असतो.मनातल्या प्रश्नांना उत्तरं हवी असतात..पण समोरच्याला आपल्या विचारांची भाषा कळतच नाही.कधी वाटतं आपणच चुकतोय का?कधी वाटतं सगळंच चुकतंय, पण चुकल्याचं दुःख कुणाला नाही सांगता येत!उणीव वस्तूंची नाही... ती आहे समजून घेणाऱ्याच्या उपस्थितीची.आणि म्हणूनच, कधी कधी स्वतःलाच समजून घ्यावं लागतं...कारण उत्तरं नसतात मिळणारीती शोधावी लागतात, स्वतःच्या एकटेपणाच्या गर्दीत...

..............मी जुन्या विचारांचा मुलगा आहे...........माझं प्रेम लोकांना जुना विचार वाटतो, माझी नाती जपण्याची सवय लोकांना बोअर वाटते. मी मनापासून माणसं जोडतो, पण लोकं मला विसरायला एका क्षणाचाही विचार करत नाहीत. मी आजही खरं बोलतो, पण इथं खोटं जगूनच माणसं मोठी होतात. कधीकधी वाटतं, का मी असा जन्मलो? का माझ्या हृदयात अजूनही एवढं माणूसपण जिवंत आहे? कारण इथं कुणालाच ते हवं नसतं. मी हसतो, पण ते हसू फक्त दुनियेला दाखवण्यासाठी असतं... आतल्या आक्रंदनाचा आवाज मीच ऐकतो, कुणीच नाही. आज मी लोकांसाठी एक 'जुन्या काळचा' मुलगा आहे... आणि स्वतःसाठी फक्त एकटेपणात हरवलेलं एक नातं... जे कधीच कुणाला समजणार नाही.